Hij gaat al wat jaren mee, en eerlijk gezegd begin je dat er ook wel aan af te zien. Ja, wij vinden het nog altijd een mooie auto, maar nieuw kopen zouden wij deze auto niet meer. Tijd voor iets anders. Alfa Romeo, eigenwijs als ze zijn, denken hier anders over en gaven de Giulietta een facelift. Wat levert dit op?

Een facelift… uhm… juist. Uh. Ja, de bumpers zijn vast anders, en de koplampen zijn iets donkerder van kleur, maar verder… Nee, wij zien de ‘nieuwe’ Giulietta niet direct als zijnde nieuw. Wat hebben ze veranderd? Inderdaad, de koplampen zijn nu donkerder van kleur, de bumpers voor- en achter zijn aangescherpt en de grille kent nu een honinggraadstructuur in plaats van horizontale lamellen. Binnenin is ook het een en ander licht aangepast, maar ook hier is het eigenlijk maar één ding dat opvalt: het multimediasysteem in de middenconsole. Verdere nieuwe (veiligheids-)innovaties zoek je tevergeefs. Deze facelift is wel heel minimaal.

Gepasseerd
Kijk je op een ‘dieper’ niveau naar de Alfa, dan kan je niet anders dan concluderen dat een nieuw model een betere keuze was geweest. Het model voelt verouderd aan en op het gebied van ruimte en techniek waarbij hij hopeloos achterloopt op de concurrentie. Alfa Romeo zelf praat dit goed door te zeggen dat een Alfa rijder een echter rijdersauto wilt, en niet allemaal toeters en bellen hoeft te hebben. Natuurlijk gaat dit voor een deel zeker op, maar waarom zou je voor een Alfa gaan als een nieuwe Opel Astra ongeveer even goed rijdt en je daar wel voor LED-koplampen, massagestoelen en internet in de auto kan kiezen? Voor de leaserijder is deze Alfa gewoon niet zo heel erg interessant. Een klein multimediasysteem in de middenconsole veranderd daar niet veel aan.

DNA
Rijden doet de Giulietta bovengemiddeld goed. Hij voelt strak, maar niet heel oncomfortabel. Een bochtige dijk- of bergweg, daar is de Giulietta op zijn best. Hij voelt zelfs een klein beetje als een kart. Onderstuur is ver weg en de auto blijft mooi vlak in bochten. Je voelt geen overtollig gewicht aan de auto trekken in bochten. Standaard monteert Alfa Romeo het Q2 elektronisch sperdifferentieel, een optie die bij de meeste andere merken alleen aan de zwaarste motoren wordt gekoppeld. Dit remt bij tractieverlies het binnenste voorwiel af waardoor een bocht beter kan worden gerond. Eveneens standaard is de DNA-knop waarmee gekozen kan worden voor de rijstanden ‘D’ (Dynamic), ‘N’ (Normal) en ‘A’ (All Weather). Dit systeem past de stuurbekrachtinging, reacties van het gaspedaal en de elektronische systemen aan. En verschillen maken doen deze rijmodi. Alles in het teken van heerlijk sturen lijkt het wel. Het klopt dus wat Alfa zegt: dit is een rijdersauto.

Motorisch is er helaas ook niet veel veranderd. Wij reden de 120 pk sterke diesel die ook in de pre facelift te vinden was. Nuchter gezien voldoet deze motor prima voor het Nederlandse verkeer. Uit de startblokken gaat het wat moeizaam, net als boven de 140 km/h, daartussen heb je nooit het gevoel echt vermogen te kort te komen. Meer is zeker welkom, maar niet noodzakelijk. Qua verbruik moet je rekenen op 1:16, een verbruik dat de concurrentie met benzinemotoren met twee vingers in de neus halen. Een diesel moet toch echt beter scoren.

Conclusie
Bij de introductie was de Giulietta een schot in de roos, maar die tijd is voorbij. Puur gekeken naar de feiten kan de Alfa de concurrentie niet meer bijbenen. Het is nu nog meer een auto voor de echte liefhebber. Hij rijdt goed en ziet er nog altijd prima uit, maar autojaren tellen tegenwoordig steeds sneller. Een prima bak, maar de concurrentie wordt niet meer uitgedaagd.

--> Copyright © 2011-2016 <--